On a magicwhale tour

(English version below)

Australië blijft me verrassen.

Ondertussen ben ik helemaal gewend geraakt aan de “early to bed, early to rise” Aussie levensstijl en gelukkig ben ik toch enigszins een ‘ochtendmens’ (hoewel alles relatief is – mijn mama kent me eerder als miss ochtendhumeur), want omstreeks 5 uur opstaan is hier geen uitzondering.

Een tweetal weken geleden wandelde deze early bird dan ook met een tas koffie de straat uit voor mijn dagelijkse strandwandeling – yup still living my best life.

De slaap nog uit mijn ogen wrijvend, besef ik op dat moment niet wat mij te wachten staat.

Ik plof nog maar  in het zand neer of ik zie in aan de horizon “iets bewegen” gevolgd door een grote splash zeewater. Vast één of andere golf denk ik dan, de oceaan is hier nogal wild en niet in het minst te vergelijken met onze Noordzee. Twee seconden later is het van dat, een GIGANTISCHE staart en een redelijk hysterische “OH MY GOD” van Bibi.

Daar zijn ze dan, de humpbackwhales!

De ouders van mijn Australisch gastgezin hadden me al verteld dat het momenteel walvisseizoen is, maar tot deze bewuste dag had ik niet het geluk er één te spotten.

Vervolgens ben ik dan ook een uur blijven plakken (lees: zat ik aan het zand gekluisterd) om de ene na andere walvis uit het water te zien springen, hoe ZALIG was dit!

Ik kreeg er  geen genoeg van en vind het  bizar dat de doorsnee Aussie strandganger niet langer opkijkt van dit soort taferelen, ik kan me niet voorstellen om hier ooit gewend aan te geraken.

Toen ik enkele dagen later tijdens een weekendtripje naar Byron Bay de mogelijkheid zag om te gaan kajakken met bultruggen, haalde deze toerist zonder aarzelen haar visa-kaart boven (no worries mama, t’was maar veertig euro, kunt ge nu nie voor sukkelen voor het spotten van een occasionele walvis).

Over Visa gesproken, ik betaal trouwens nog steeds, als een soort beschermingsmechanisme quasi al mijn uitgaven met mijn credit card aangezien mijn bankaart twee jaar geleden tijdens een vakantie in Bali gekopieerd werd. Ziezo, da’s dan ook weer een kleine reistip tussendoor.

Back to the whales want op zondag 29 september was het zover, bij het ochtengloren stond ik klaar aan de hostel  (Wake up! – hostel, gelegen aan Belgongil Beach, aanrader) om opgehaald te worden door het busje van Go Sea Kayak Byron Bay.

Toegegeven dat ik niet al te vlot uit mijn bed geraakte, na twee nachten op rij stevig de bloemetjes te hebben buiten gezet in Byron, inclusief de ontdekking van het plaatselijke Hemelrijk.

Ze kennen mij hier toch niet. Ten minste als ik de volgende keer nog binnen mag, want ik moest ongeveer overal mijn ID laten zien om aan te tonen dat ik wel meerderjarig was.

Deze bijna 30-jarige granny nanny definitely takes that as a compliment.

Aangekomen op bestemming kregen we enkele voorafgaandelijke instructies omtrent het kajakken op zee en was ik weer de chansaar die een kajak mocht delen met één van de instructrices.

Misschien best, haha, hoewel mijn kajak skills, tegen alle verwachtingen in, best nog meevielen.

De weersomstandigheden waren overigens ideaal, geen zuchtje wind onder een stralende zon. De touroperator had niet gelogen, het was effectief de perfecte dag om walvissen te spotten.

Na ongeveer een half uurtje uitvaren richting de Julian rocks, een befaamde duikspot in Byron, verzocht de gids ons om samen te troepen op het water en de horizon in de gaten te houden. We’re still on a magicwhale mission, aren’t we.

“Oi fellas”, “ge moogt dan nu uw beentjes in het water hangen” – “Dolphins might come kiss your toes.”

Eum excuseer, thanks but no thanks Patricia. Een kuske van Flipper sla ik niet af, maar not in the mood for a catch up with Jaws.

Ik weet het, ik doe nog steeds een beetje dwangneurotisch over haaien, overigens tot groot jolijt van de Aussies, want ik heb ondertussen al een keer of tien mogen aanhoren dat je meer kans hebt om getroffen te worden door een blikseminslag dan gebeten te worden.

Ik geraak er wel over, maar voorlopig houd ik mijn pootjes toch graag dicht bij mij in de boot.

Niet veel later was ik trouwens volledig afgeleid, want in de verte maakten de eerste walvissen hun entrée!

How good is this!

Kennelijk zijn ook andere slimme Aussies deze mening toegedaan, want onze groep werd vervoegd door een Australisch koppel die wisten te vertellen ieder weekend uit te varen voor een pic-nic op het water. Ultimate life goals.

Voor zover je hierbij niet zeeziek wordt uiteraard, want daar hadden enkele pechvogels in onze groep toch wat last van.  Deze kapitein bleef hiervan gelukkig gespaard en arriveerde enkele uren later moe maar voldaan terug aan wal.

Thanks Go Sea Kayak Byron, so “stoked with this trip” (Aussie slang for the win en mijn vocabulaire breidt elke dag uit – “mate” is nog steeds mijn favoriete woord haha).

Mijn batterijen waren na dit weekendje Byron in ieder geval volledig opgeladen voor een nieuwe werkweek als au pair on the beach.

Over hoe dit leventje mij vergaat en wat dit half jaar reizen inmiddels met mij gedaan heeft meer in een volgend blogje.

Cheers!

=> Here we go in English:

Australia keeps surprising me.

After living my best life here for the past two and a half months I’ve completely adjusted to ( something I would refer to as) Australia’s “early to rise, early to bed lifestyle”. Rise and shine at 5 am is definitely not an exception in the land of Skippy.

A couple of weeks ago this early bird walked up to the beach with her morning coffee, completely unaware of the beautiful surprise that she was about to encounter.

Wandering in the sand dunes I all of a sudden saw something moving at the horizon. Probably a wave crashing, the currents are strong here, completely the opposite around of our Belgian North Sea, which is litterary just a pond in comparison with the Pacific.

Only a few moments later a large tail showes up followed by a hysterical cry from crazy CooCoo:

OMG HUMPBACK WHALES!

Apparently it’s the season, but I haven’t been fortunate to spot any of them. Up until now, hallelujah!

The next hour I didn’ move a single bit watching whale after whale jumping out of the water!

How.good.is.this exclamation mark

I just couldn’t get enough and it surprises me how local beach walkers don’t even seem to look up anymore, I could never get used to this.

Few days later on a weekend getaway to Byron Bay I found out about a possibility to sea kayak with whales; little miss tourism obviously didn’t hesitate a moment  to pull out her visa card (sorry mum, but it was only 75 AUD, definitely worth the money for some casual whale watching). I’m by the way still covering most of my expenses with my credit card during travels as my debit card was being copied two years ago in Bali ( just a random travel tip as this still seems to be a travel blog).

Sunday September 29th – 5 AM

Slightly hungover waiting at Wake Up! Hostel for the “Go Sea Kayak”-van. Went a little crazy the nights before, partying in Byron.

Well at least people don’t know me here, I keep telling myself.

Hopefully I get to enter the pubs again next time, which was actually quite an adventure itself, as I basically had to show my ID everywhere. This nearly 30 year old granny nanny definitely takes that as a compliment.

After arrival at the departure point we received some basic instructions on “how to sea kayak” and luckily I ended up sharing a boat with one of the instructors. Maybe it was for the best, haha, although I must say I was actually pleasantly suprised with my natural born kayak skills.

Besides, we were pretty blessed with some beautiful weather conditions: not much wind and clear blue skies. The touroperator didn’t lie, it really was such an amazing day to go on a whalewatch trip!

After half an hour peddling out in the direction of the Julian Rocks, Byron’s famous diving spot, the tourguide requested the group to gather and keep an eye on the horizon.

 We’re still on a magicwhale mission, aren’t we.

“Oi fellas”, you may know hang your legs off the boat “– “Dolphins might come kiss your toes.”

Uhm excuse me, thanks but no thanks Patricia. I wouldn’t mind a peck from Flipper, but not  in the mood for a catch up with Jaws.

I know, I’m still acting a bit silly when it comes to Australia’s shark population, which cracks up the Aussies by the way, as they keep telling me you’ve got more chance of getting struck by lightning than getting attacked.

Nevertheless until I get over it, I’d like to keep my toes where I can see them.

Only a few minutes later I was already distracted as the first whales started to make their appearance!

How good is this!

Apparently we weren’t the only people sharing those thoughts as an Australian couple meanwhile joined our group telling they were out on the water for their weekly “whale-watch pic-nic”. Ultimate life goals I must say.

Unless one gets seasick… A few people in our group weren’t very lucky. This captain fortunately managed to not feed the fish.

All good things come to an end and after spending all morning out on the water we reached the shore safely.

Thanks Go Sea Kayak Byron, I’m “so stoked”about this trip” (Aussie slang for the win as my vocabulary daily expands – “mate” is still my favorite word haha).

This Byron Bay weekend getaway definitely recharged my batteries and I was all ready to conquer a new workweek in Casuarina.

More to share in a next blogpost about my beautiful au pair beach life.

Travelling is definitely good for the soul!

Cheers!