Bill from Merimbula

(Dutch version below / Nederlandse versie onderaan)

“To travel is to live”, a quote I used a few years ago on my Instagrampage while visiting my dear friend Carlos in Spain.

Little I would have known I would live this unreal life right now in the land down under.

Truth is the past months have been unreal, our worlds being turned upside down with a global pandemic.

Just my luck to get stuck at this incredible coastline, 4 hours south of Sydney.

Already isolated geographically, restrictions at the South Coast didn’t last too long and our lives turned back to normal quite easily.

Since July I started teaching yoga at Soul Tribe Studio, where I’m currently finishing a second yoga teacher training.

The few weeks we were in lockdown I surfed and surfed and… surfed, quite often multiple times a day. I took a few more lessons with coach Shane and over Winter I completed my foundations surf coach training with his Broulee surf school.

So yes, I can very proudly announce I changed the corporate lifestyle in for surfing and yoga for a living.

With the busy school holidays around the corner I decided to take a few days off for a little getaway down the coast.

Although already living on he other side of the world, the travel bug still hits me and I always get really excited whenever I go on a trip, even more when it’s a solo one. New places, new faces and after all…the most inspiring stories.

So here’s a little story I’d like to share about Bill from Merimbula (and it’s not a cheesy love story, don’t worry):

There he was this morning when I went for my surf check at Merimbula main beach: this local guy named Bill, watching the waves at the look out point. I’ve met him a couple days ago at the exact same spot and he shared a story about his son who is a professional skier in Jindabyne.

This morning the tone of our conversation was different and he told me he had a stroke two years ago which left his left side paralyzed. The feeling in his leg still hasn’t returned, but as he continued persuasive, he would never give up surfing!

We’ve spent about half an hour observing the surf, the swell has picked up quite a bit and there were some bigger sets coming through.

I’m always a bit cautious when I surf a new beach and I’m not fully aware of the potential hazards. Usually my gut feeling whether I should go out or not is pretty accurate.

All of a sudden a few people went in and Bill looked at me “well we can’t use ‘it’s busy’ for an excuse anymore”.

Off we went.

My gut feeling was right. There was a strong current, the rip was pumping and doesn’t it always look smaller from the beach, haha.

So yes, I definitely got slammed a few times, but let’s keep it real, there’s no such thing as instagramsurfing anyway. At least not all the time.

I’ve managed through and caught a few good ones after all.

One moment when I paddled back out I saw Bill sitting on his ‘big belly board’ as he calls it, fierce and with a smile so contagious. “Well I’m happy I went out”, he says.

Priceless.

One our way back to the car park he tells me “you know what, I don’t even care if I don’t get onto my feet anymore. For me, the feeling of getting picked up by a wave facing the green wall and knowing I’m going to make it is the best feeling in the world, whether I belly board it or not”.

Maybe I need to change my words, this whole story about Bill just did really turn into a love story. For the love of surfing.

For Bill’s love of surfing.

And just like that, these inspiring stories are the absolute reason I can’t give up traveling.

Nederlandstalige versie blog

“To travel is to live”, een quote die ik in 2018 op mijn Instagrampagina citeerde, toen ik op bezoek was bij mijn maatje Carlos in Spanje.

Op dat moment naïef en nog geen flauw benul dat ik zoveel jaren later naar “the land down under” zou versassen.

De laatste maanden waren daadwerkelijk surrealistisch toen een globale pandemie besloot de wereld op zijn kop te zetten. Ik heb dan ook weer een ‘pakske chance’ om aan de andere kant van de wereld te stranden. Letterlijk en figuurlijk.

Van een echte “lockdown” was hier niet echt sprake aan de wondermooie South Coast. Met uitgestrekte (verlaten) stranden en immense natuurgebieden is de bevolkingsdichtheid hier opmerkelijk laag.

Sind juli geef ik yogalessen by Soul Tribe Studio, de lokale yogastek waar ik dit weekend afstudeer van mijn tweede yoga teacher training.

De luttele weken toen we effectief in lockdown waren, surfte ik er op los (iets met essential exercise), vaak meerdere keren per dag. Ik verbeterde mijn techniek met coach Shane van Broulee surf school. Tijdens de wintermaanden trainde hij mij via Surfing Australia tot foundation surf coach.

Ik ruilde de toga met andere woorden in voor surfen en yoga voor de kost. ‘T kan erger.

Volgende week start de zomervakantie hier en verwacht wordt dat met vele dagjestoeristen uit nabijgelegen hoofdstad Canberra (nee ’t is niet Sydney!) de stranden bijlange zo verlaten niet meer zullen zijn.

Queen self-care besloot dan maar zich enkele dagen terug te trekken voor een solo-roadtripje langs de ‘sapphire-coast’. Essentiële dagtaak: surfen en boekjes lezen op het strand.

Ik mag het dan wel afgetrapt zijn naar de andere kant van de wereld, de reismicrobe heeft me nog steeds te pakken en behoorlijk uitgelaten laad ik mijn drie surfboards in de auto (eigenlijk zitten die er standaard al in, ma bon ’t klonk goed om het hier alsdusdanig nog eens in de verf te zetten).

Reizen! Gelukzalig reizen! Nieuwe plaatsen, nieuwe gezichten en bovenal… de meest inspirerende verhalen.

Zoals dit verhaal over ‘Bill uit Merimbula” (en neen t’is geen mierzoete novelle).

“Ah daar is em se.” Toen ik deze ochtend mijn dagelijkse surf check deed, trof ik hem aan op dezelfde plek waar we elkaar eerder deze week ontmoetten. Surfer Bill uit Merimbula, een local gepassioneerd door surfen met een zoon die professioneel skiet (ja de Aussies vertellen nogal graag, zelf een babbelkous in hart en nieren zit ik daar niet mee in).

Vandaag was het een ander verhaal.

Blijkbaar kreeg Bill twee jaar geleden een herseninfarct die zijn linkerzijde verlamde. Het gevoel in zijn been is sedertdien nooit wedergekeerd, maar surfen, dat zal hij nooit opgeven.

Plots ben ik still. En staar ik met Bill naar de golven. Een half uur lang.

Wanneer enkele surfies er de brui aan geven spoort hij me aan: “hup geen excuses meer nu, the waves are ours”.

De stroming is krachtig en de golven zagen er vanop het strand toch wat minder dreigend uit, maar we ploeteren door. Ik kreeg behoorlijk op mijn kop deze ochtend, in het Engels zouden ze zeggen “I got slammed”. Instagram surfing is overrated anyway.

Uiteindelijk begint het dan toch te lukken en ik geniet van het euforische gevoel. Maar het meeste euforie krijg ik wanneer ik Bill in het water zie zitten op zijn “big belly board”, zoals hij het noemt. Zo fier als een gieter en een en al glimlach. “Ik ben blij dat ik hier ben”, glundert de mens.

Kippenvel.

Onderweg naar de parking zegt hij nog het volgende “Eigenlijk he, maakt het mij niet meer uit of ik nog kan recht springen of niet. Voor mij is het gevoel van langsheen die muur van water glijden, of dat nu op mijn buik is of niet, ‘the best feeling in the whole wide world.”

Ik keer terug op mijn woorden. Bill’s story is dan toch een liefdesverhaal. Over de liefde voor surfen.

Bill’s liefde voor surfen.

En reisverhalen zoals deze, lieve mensen, zorgen ervoor dat ik nog eventjes blijf.