Righto, Betsy

(English version below)

“Then I look at you
And the world’s allright with me
Just one look at you
And I know it’s gonna be
A lovely day”

Er mag dan vooralsnog geen “you” van de partij zijn, tegenwoordig prijkt Bill Withers vrolijke deuntje hoog in mijn afspeellijst. We kunnen allemaal wel wat positieve vibes gebruiken, gemakkelijk gezegd vanuit mijn paradijs.

Ik plande andermaal – en misschien ook iets vroeger, maar ’t is hier van high five busy life – een totaal verschillend blogje in elkaar te flansen; COVID – 19 besliste er anders over.
Eind januari verhuisde ik naar de South Coast met het oog op het vervolledigen van mijn “88 farm days” of “regional work”.

Mijn huidig working holiday visum verstrijkt op 30 juli, maar op nieuwjaardag kondigde ik aan beperkt comité aan ik het nog lang niet heb gehad met Australie.

Het lot besloot mij uiteindelijk in lockdown te houden, niet geheel ongevraagd.

Op 10 februari startte ik als arbeidster bij Australia’s Oyster Coast. Backpackers die hun visum met een jaartje willen verlengen, dienen drie maanden “specified work” in landbouwgebied te vervullen, gaande van het beruchte fruitplukken tot werken in de bouwsector, of zoals mij: immediate food processing.

Op een dag vind je de job van je leven of toch ook niet, maar ik was al lang blij dat ik niet bij 40 graden op de akker moest gaan staan.

5 weken heb ik gewerkt als “oyster grader” en ook ’s avonds voor het slapen gaan kwamen de oesters aan de lopende band voorbij.

Tijdens mijn laatste week als productiemedewerkster deden onheilspellende berichten omtrent een of ander Chinees virus hun intrede, op dat moment een “ver-van-mijn-bed-show”.

Op 19 maart sloot Australia’s Oyster Coast de deuren, “until further notice”. Aanvankelijk
vulde ik mijn vrijgekomen tijd in met surfen, maar na een week werkluizenleven kreeg ik een klein paniekaanvalleke.

Gelukkig leerde ik via de lokale yogastudio “Soul Tribe” enkele schatten van vriendinnen kennen en een van hen, Joelle, vertelde dat ze bij haar op de werkvloer dringend personeel zochten.

Sedert 1 april ben ik dan ook aan het werk in de keuken van het lokale bejaardentehuis. Maaltijden serveren en koffie ronddragen aan de bewoners terwijl ik met hen een klapke doe – ook in ’t Engels ben ik allesbehalve mijn tong verloren – het had erger gekund in tijden van globale crise. Had ik een stappenteller aan, zou deze wellicht ontploffen, respect dan ook aan de doorsnee collega in de zorgsector.

Als ik bij de dementerende bewoners aan het werk ben, doet dit mij trouwens denken aande procedures collocatie op “den Esperanza”, de gesloten afdeling van een psychiatrische zorginstelling in Vlaanderen (ik richt mij tot mijn collega Benjamin V.: pure nostalgie!)

Doelbewust heb ik de afgelopen weken niet veel ruchtbaarheid gegeven aan mijn nieuwe tewerkstelling, ik wou namelijk niemand ongerust maken, gelet op de crisis in de woonzorgcentra in België. Nu de gemoederen enigszins bedaard zijn, kan ik stellen dat Australië van het ergste gespaard is gebleven.

Andermaal besef ik dat ik een pakske chance heb, menig backpackbuddy is inmiddels, bij gebrek aan jobzekerheid, huiswaarts gekeerd.

Het zijn rare tijden en toen de grote mondmaskershow voor het eerst werd opgevoerd bij de lokale supermarkt kreeg deze van mij allesbehalve een staande ovatie.

Ondanks de verdrietige berichtjes die ik van het thuisfront kreeg – dikke virtuele knuffels nogmaals – blijf ik positief en focus ik op de dingen die ik allemaal heb.

Ik kan namelijk meer dan ooit gaan surfen! De South Coast is, op zichzelf beschouwd, reeds geïsoleerd gebied en mits de nodige social distancing wordt surfen aangemerkt als essential exercise.

Sinds maart ben ik tevens vrijwilliger bij South Coast Donations Logistics, een bushfire relief organisatie die diensten verzorgt aan de fire victims, gaande van het leveren van voedselpakketten tot het bouwen van een nieuwe woonst.

Tis eigenlijk ronduit mottig om vast te stellen dat deze slachtoffers nu vergeten worden, terwijl er onder hen nog meer dan een te veel nog steeds in tenten woont.

De afgelopen weken waren vrij hectisch, maar terwijl ik de tijd neem om te schrijven en te reflecteren, prijs ik mijzelf gelukkig.

Het berichtje dat ik vorige week van vriendin Kim R. kreeg is alweer de nagel op de kop:
“oh amai pony, ge hebt daar echt een zalig leventje voor u zelf opgebouwd he”.

Da’s zeker da en ik krijg hier ook immens veel steun:

• van mijn lieve vriendinnen Clare, Joelle en Sophia die ik leerde kennen via de yogastudio, ge ziet, yoga verbindt nog steeds
• van mijn maatje Lisa, de warenhuis manager van SoCoDoLo, een Ierse straffe tante die vloekt op alles wat los en vast zit, maar een hart van goud heeft
• van Roze, de Engelachtige dame die het zwaar te verduren kreeg met de bushfires en desondanks ondergetekende, op zoek naar een cheap car rental, uit de nood hielp door haar eigen wagen ter beschikking te stellen
• van de surfies van Mckenzies beach die mij steeds motiveren om in het water te gaan, ‘practice practice practice’, ‘go for a paddle Kimmy’
• van mijn Aussie familie in Casuarina die ik heel erg mis en mijn vriendjes aan de Gold Coast die ik allen ga bezoeken van zodra de restricties zijn opgeheven
• van Merv en Rhonda, het koppel dat ik leerde kennen via SoCoDoLo en die het hebben aangedurfd “that bloody Belgian backpacker” (also known as my new nickname) in huis te nemen toen bibi enkele weken geleden halsoverkop op zoek diende te gaan naar een
  nieuwe verblijfplaats
  
  en van eenieder die ik vergeten ben, maar daarom niet minder graag zie!
  
  Dus mannekes, no worries, Aussie laidback beach life still going strong en dat zal nog eventjes zo blijven 🙂
  
  Om het andermaal en tot in den treure met mijn favoriete Aussie slang te verwoorden: she’ll be right mate.

English translation

“Then I look at you
And the world’s allright with me
Just one look at you
And I know it’s gonna be
A lovely day”

Oh well, there still is no ‘you’, but definitely have been playing Bill Withers ‘lovely day’ over and over again lately. Positive vibes only, which is easily said from paradise Oz.

Once again I was planning to write a complete different update on life; then along came COVID.
The end of January I’ve moved to the South Coast for ‘a reason, a season and a purpose’: initially completing my 88 days of farm work.

My current working holiday visa expires July 30th, but on New Years Day I dropped a little bombshell announcing to mum that I’m not ready to come home yet (read: might not ever).
Destiny decided to keep me a little longer anyways and to be honest My dear Australia: there’s no place I’d rather be.

Not having a clue about things that would occur in the next few months, I started working at
Australia’s Oyster Coast on February 10th. Backpackers willing to extend their stay for an extra year need to complete three monts of regional work, also known as the above mentioned 88 farm days.

Betsy the oyster grader at your service.

Out of my comfort zone, but pretty blessed I didn’t have to go strawberry picking with boiling hot temperatures.

Five weeks of living la vida oyster and I still saw them oysters dancing around in my head far past bedtime, counting sheep is overrated anyway.

During my last week as little Miss labourer, desperately counting down the minutes to ‘smoko’, there was a lot of fuzz going around about a certain Chinese virus, seemed pretty surreal at the time.

On March 19 Australia’s Oyster Coast shut down ‘until further notice’.

Let’s just say the unemployed backpacker certainly lived the dream by the beach (and still does)- high five surfing life -, it lasted a whole week until the compulsive panicking kicked in. Life only got better when my credit card got blocked due to fraud, also known as no more ‘pay with Visa’.

Thank God I’ve been surrounded with a bunch of amazing girlfriends I’ve met here and one of them, Joelle, mentioned they were looking for health care workers at her workplace, Opal aged care Denhams Beach.

So since two months my days are filled with hospitality: serving meals and coffee to my golden oldies, life could have been worse during a global pandemic. Definitely getting those daily steps in though, endless respect to the average health care employee.

I do realize how lucky I am, a lot of my backpackerbuddies returned back home overseas, due to the uncertainty caused by the crisis.

Weird times, weird vibes, not to mention my first encounter with the big mouthmaskshow at the local supermarket. Definitely grateful things are starting to settle down.

Despite several sad messages I received from home – sending lots of love – I still try to practice a little bit of gratitude and focus on the things I do have.

Whilst I wasn’t really able to go surfing with my former job, my (holy) mornings are free again to practice my most beautiful nosedive. I’m blessed I’ve been living in rural area and there hardly haven’t been any COVID cases around. Similar to Europe, Australia is starting to lift restrictions and I would say the crisis definitely hit this (massive country) way less compared to the damage it has caused in Europe.

Since March I also volunteer in my free time for South Coast Donations Logistics (SoCoDoLo), a bushfire relief organization that coordinates logistics, for example food and clothes deliveries to fire victims.

With the global pandemic people unfortunately seem to forgot about the fire victims and to say it in my colleague Lisa’s (the SoCoDoLo warehouse manager) words, referring to their Gofundme-page (https://au.gofundme.com/f/1wu1p6ohhc):
‘Winter’s arrived down here temperature are falling there is so much more to do and still so much ongoing day to day basic needs too! Every dollar helps and every share increases awareness! We’ve got to get these families out of cars and tents and into sheltered accommodation asap.’

The past weeks have been a bit hectic, but whilst taking the time to reflect and write again I certainly realize and admit that once again I’ve got luck on my side. I’ve been living in a beautiful part of Australia, I’m able to go to the beach everyday and in this short amount of time I’ve met some beautiful souls and established everlasting friendships.

Last week my Belgian friend Kim R. texted me saying ‘oh wow, seems like you’ve built yourself an amazing life down there, that’s right Kimmie and I’m getting so much support:

• from Clare, Soph and Joelle, my girlfriends I’ve met through Soultribe yogastudio
• from my buddy Lisa, SoCoDoLo’s warehouse manager, an Irish tough lady with a golden heart
• from my friend Roze, who’s been through a lot of trauma with the fires, but nevertheless still decided to borrow me her car after I wrote a Facebook advertisement reaching out for transport
• from the local surfies at Mckenzies beach who encourage me to go in the water every day despite the silly excuses I seem to make up; ‘but it looks so big’
• from my Aussie family the Lono’s in Casuarina and my friends at the Gold Coast whom I really miss and will go visit as soon as they’re lifting restrictions
• from Merv and Rhonda, an Aussie couple I’ve met through SoCodoLo, who took ‘that bloody backpacker’ in their home after I needed to move from Sunshine Bay
  
  and from everyone else I’ve met a long my Aussie journey!!
  
  Put it differently in my all time favorite Aussie slang: she’ll be right mate.