(English version below)
Enkele weken geleden vierde ik mijn dertigjarig bestaan en naast al die zalige gelukwensen kreeg ik regelmatig de vraag “Kimmy hoe is’t daar nog”?
Bij deze kruip ik nog eens in mijn pen.
Mijn au pair leventje in Casuarina loopt na vier maanden stilaan ten einde, wat ik enigszins maf vind, want de tijd is werkelijk voorbij gevlogen.
Volgende week vertrekt mijn gastgezin met vakantie naar Bali en maak ik van de gelegenheid gebruik om mijn vleugels uit te slaan en de Oostkust te verkennen.
Ik zal mijn Aussie family, want zo beschouw ik hen inmiddels, in ieder geval heel erg missen en probeer nog niet te veel na te denken over het nakende “afscheid” dat wellicht intens wordt.
Mixed feelings met andere woorden omtrent de aankomende periode, want ook hier heeft, desondanks de tropische temperaturen, de jingle stress haar intrede gedaan.
Ik ben trouwens bijzonder verheugd, om maar niet te zeggen hysterisch, over mijn eigen kerstcadeau dat woensdag aan de voordeur stond: vriendin Kathy heeft er een “tripje” van maar liefst 36 uur op zitten om samen met mij de kerstdagen te spenderen!
Het is een vreemd, maar oh zo GELUKZALIG gevoel, om na 8 maanden reizen herenigd te zijn met één van mijn vriendinnen en terzelfdertijd, zoals ik het zou omschrijven, “een stukske België”.
Recentelijk kreeg ik immers de vraag: “Kimberly, jij ziet er altijd zo blij uit op uw foto’s, heb jij dan nooit last van heimwee of ben jij nooit eens ongelukkig”.
Uiteraard wel. Mijn naasten weten dat ik nogal een persoon “van extremen” ben; waar ik de ene dag mijn geluk van de daken zal schreeuwen, kan de volgende dag de wereld vergaan. There is no in between, maar da’s ok. Iets met zelfkennis.
Vorige maand had ik het wat moeilijk, rond mijn DERTIGste (jawel, zwart op wit) verjaardag toen ik al die lieve berichtjes kreeg van het thuisfront, maar als ik de balans opmaak kan ik stellen dat Australië en de levenservaring die ik de laatste maanden bij mijn gastgezin heb opgedaan mij heel gelukkig maken.
Greer, de mama van het gezin en mijn “boss-bestie” organiseerde als kers op de taart een straatfeestje met prosecco en pizza, laat ons zeggen dat er slechtere manieren zijn om de dirty thirty in te zetten.
Anyway, het plan is om volgende week met Kathy een auto of van te huren en langsheen de kust naar het Zuiden te roadtrippen, iets wat al even op mijn bucketlist stond.
Ik zal mijn driving skills maar al oprakelen, want het is geen sinecure om aan de verkeerde kant van de baan te rijden. Kathy daarentegen heeft er alle vertrouwen in: “ik heb ervaring”, euh, wordt vervolgd…
Naast mijn driving skills, werd er de laatste weken naarstig gewerkt aan mijn surftechnieken en ik moet zeggen dat het eindelijk een beetje begint te lukken, al heeft dit heel wat voeten in de aarde gehad. Leren surfen is dan ook een extreem moeilijk proces en gaat – letterlijk – gepaard met vallen en opstaan, lees voortdurend op uw bek gaan.
Eens ge rechtstaat op uw surfboard en geniet van uw “moment de gloire” alias “two seconds of fame” is het echter het beste dat er is!
Ik kan u zeggen dat het mij drie maanden gekost heeft om een deftige pop-up onder de knie te krijgen, maar door doorzettingsvermogen bereikt de slak de ark.
Momenteel voel ik mij trouwens volledig de queen want sinds enkele weken blijf ik niet langer spelen “in the whitewater” (ondiep water waar de golven reeds gebroken zijn), maar peddel ik out the back met de grote jongens 😉.
Klinkt allemaal ruig, maar ook dit gaat nog steeds gepaard met het nodige entertainment want toen ik vorige maand voor het eerste uitpeddelde was mijn eerste reactie “I can’t do this, the waves are too big”. Da’s jammer natuurlijk als ge daar in de zee ligt, maar we kunnen het nog navertellen.
Dit was trouwens niets in vergelijking met de surfsessie van twee weken geleden bij Cabarita Beach aka “that one time I got absolutely hammered”.
De laatste weken waren de surfcondities niet ideaal met veel wind afkomstig uit het Noorden en dit is iets wat surfers net niet willen: “on shore winds” of wanneer de wind in de richting van het land blaast en de golven bederft.
In plaats van onze gebruikelijke surfspot in Kingscliff verhuisde de Salty Girls surfschool voor enkele sessies naar Cabarita Beach waar je, omwille van de hogere golven, niet de mogelijkheid hebt om dichter bij de kust “te spelen”.
Peddelen zullen we doen.
Eén van de eerste sessies in Cabarita verliep al redelijk bruut, foamies (grote zachte surfboards om op te leren surfen) vlogen in het rond en twee Salty girls sneden zich aan het rif, maar de coach verzekerde ons dat de omstandigheden die bewuste dag iets “gunstiger” zouden zijn.
Helaas niet voor Bibi.
De eerste green wave was al geen succes, de coach verzekerde mij dat het zogenaamd aan de shore dump lag (golven die plots opkomen en onmiddellijk breken, moeilijk om op te surfen), ik werd in ieder geval weggeslingerd richting strand.
Niettemin voelde ik me nog steeds de boss lady toen ik er dichter bij de kustlijn in slaagde om nog een golfje mee te pikken hetgeen resulteerde in, zoals ik al zei, mijn two seconds of fame.
Opnieuw uitpeddelen dan maar, wat ik desondanks 4 jaar CrossFit geen evidentie vind: extreem vermoeiend en het lijkt wel alsof ik soms geen centimer vooruit geraak.
Wat ik trouwens zalig vind aan surfen is dat je net als bij CrossFit een hechte community hebt onder surfers onderling. Toen ik dan ook struggelde met peddelen, kwam er meteen een andere surfer ter hulp. Nope helaas geen knappe Aussie surferdude, maar een man van middelbare leeftijd inclusief baard à la Tom Hanks in Castaway. Still a legend.
Iedereen hield blijkbaar een oogje in het zeil om de veiligheid van de Salty Girls met hun foamies te garanderen en dat bracht toch wel enige geruststelling.
Uiteindelijk geraakte ik, gelijk een verzopen waterkieken, opnieuw bij coach Marta out the back en kon ik eventjes rusten op mijn board in afwachting van “the perfect wave”.
En toen was het aan mij.
“Alright Kimberly, start paddling”.
Zo gezegd, zo gedaan en “omg wa, ik sta hier op die golf”.
T’was rap gedaan.
Aangezien de golven op deze spot significant hoger zijn dan hetgeen we gewend zijn, kantelde mijn board diagonaal en leunde ik teveel naar voor. Gevolg: een “nosedive” van jewelste en een koprol of 10 onder water. Althans zo voelde het aan.
Ik probeerde vervolgens terug aan het wateroppervlak te geraken, maar dit verliep moeizamer dan gedacht en ik geraakte maar niet boven.
Na wat op dat ogenblik een eeuwigheid onder water spartelen leek, terwijl het in werkelijkheid waarschijnlijk over slechts een fractie van seconden ging, geraakte ik in paniek en probeerde ik tevergeefs te ademen.
5 liter zeewater binnen.
Uiteindelijk geraakte ik terug boven, maar zag ik geen steek met mijn weelderige haardos die in mijn aangezicht plakte. Toen ik mijn zicht terug had, zag ik onmiddellijk een volgende golf op mij afdonderen.
Duckdive.
Dit angstaanjagend spelletje, ik zag op dat moment ook geen enkele andere Salty girl meer in het water, is zo nog even doorgegaan tot ik er in slaagde om uitgeput op mijn board te klauteren.
Het is op zo een moment dat je pas beseft hoe klein je bent in de oceaan. Het klinkt misschien belachelijk, maar ik word nogal nerveus van situaties die ik niet in de hand heb.
Ook dit is een wijze levensles. You have to respect the ocean.
Lichtpuntje, ik ben vervolgens op het strand gaan bekomen en toen coach Marta uit het water kwam waren haar eerste woorden: “Kimberly, you are so brave”. Mijn ego dankt u. Instant feeling better en hoewel dit wellicht mijn griezeligste surfmoment tot nu toe was, ben ik niet van plan om op te geven.
Marta gaf mij ook een supergoeie tip: Als je onderuit wordt gehaald door een golf en je geraakt niet meteen boven, blijf dan kalm (gemakkelijk gezegd natuurlijk) en begin te tellen. Je bent nooit langer dan maximum 5 à 7 seconden onder water en zelfs de doorsnee hyperventilerende dwangneuroot (note to self) is in staat om zijn of haar adem “zo lang” in te houden.
De dag eindigde met een allesomschrijvende quote in onze whatsappgroep:
“It’s gonna get harder before it gets easier.
But it will get better, you just gotta make it through the hard stuff first.”
Think again trouwens als je al die mooie instagramplaatjes met perfectly styled surfbabes ziet, Ursula de zeeheks gemarineerd in zeewier schept een realistischer beeld.
English version
Celebrating my 30th in Australia resulted in tons of birthdaywishes from home and the FAQ “Kimmy how are you?”
So here’s an update on life.
My au pair (living the) life in Casuarina is about to end, which feels really weird as the time literally has flown by.
My host family is getting ready for a three week holiday to Bali and I’m about to cruise the Eastcoast.
I really don’t want to think about leaving my Aussie family just yet, (because that’s what they are, they truly became family), so let’s just ignore this until next thursday.
Mixed feelings nowadays as despite a little heartbreak jingle stress is just around the corner.
I couldn’t have wished for a better Christmas present this year with my Belgian friend Kathy arriving in Casuarina last Wednesday after a 36 hour flight to spend the holidays with me!
It is such a weird but amazing feeling to be reunited with one of my closests friends and “a little piece of Belgium” after 8 months of travelling.
Recently I got the question: “Kimberly you always seem so amazingly happy in your photos, don’t you ever feel homesick?”
Of course I do. My loved ones know I’m a person of extremes. It’s black or white. When I’m down, I get real down, when I’m high I don’t come down (thank you Julia Michaels). Self-knowledge.
Last month I felt a bit off actually around my 30th birthday (yes 30, can’t ignore it anymore): receiving all those messages from home made me feel a little bit funny but taking stock of my Aussie life so far and the life experience I gained during the past fex months I must say I overall feel really happy.
Greer, the mum of my host family aka my boss-bestie organized a little street party with pizza and prosecco, there are worse ways to celebrate you’re getting old.
Anyway, Kath and Kim are planning an epic roadtrip along the Eastcoast and I’m absolutely ready to thick this box on my bucket list.
Roadtripping means I finally need to get rid of my fear to drive the wrong side of the road and I’m actually taking a driving lesson this afternoon, I bet driving instructor Jackie will have heaps of fun. Kathy on the other hand, feels fully confident to drive the left, “I have experience” – to be continued.
Next to practicing my driving skills I’ve also been trying to improve my surf and I must say things are getting better, although it took me a fair bit. Learning to surf is pretty brutal indeed and goes hand in hand with absolutely getting smashed.
But once you’re finally able to stand the board and enjoy your two seconds of fame it’s literally the best. In the end that’s all that matters. Well it took me about three months to finally get to a descent pop-up, turtle pace and in Belgium we would say: “with willpower the snail reaches Noah’s arc.”
I actually really feel like the queen these days as I no longer play in the whitewater, but paddle (or at least try to) out the back.
Seems really “badass and cool” but I also refer to my quote last month when I paddled out the back for the very first time: “can’t do this, the waves are too big”. Classic Kimmy but sorry not so sorry there’s no turning back.
This little “fun fact” was nothing in comparison with a surf session at Cabarita Beach two weeks ago aka “that one time I got absolutely hammered”.
The surf hasn’t been really good lately with those northerly winds and the Salty Girls surfschool had to move to Cabarita instead of surfing at our regular surfspot at Kingy.
You shall paddle.
One of our first sessions at Caba started off rough with foamies flying around and two girls cutting themselves at the reef, but our coach promised the conditions would be better that day.
Not for this one.
De first green wave wasn’t a great succes, might blame the shore dump, but my board was flying and so was I.
Still feeling like the boss lady when I still caught a wave closer to shore and enjoyed my two seconds of fame.
Paddling out again which I still find so so hard, 4 years of CrossFit definitely doesn’t do the trick. Sometimes I feel like I’m not even moving a centimeter. Fortunately surfing goes together with a great community and it didn’t take long for another surfer to reach out to me and help me with my struggles. Unfortunately not the goodlooking Aussie rooster I’m dreaming about but an older man with a beard twinning with Tom Hanks in castaway. Still a legend though.
Apparently everyone out the water was looking after the Salty girls with their foamies which at least gave a false feeling of safety.
After finally reaching coach Marta out the back I had a few moments of rest waiting for the perfect wave.
My turn.
‘Alright Kimberly, start paddling”.
Ready, set go and “omg I’m actually on the wave!”
Think again cuckoo. A massive nosedive and as I said, that one time I got absolutely hammered.
Several attempts to reach back to the surface which ended in some sort of panic attack and me trying to breath under water.
5 liter of seawater for my morning tea – yum.
When I finally reached the surface I barely couldn’t see with that hair of mine in my face and as soon as I got my sight back I saw another wave breaking in front of me.
Duckdive.
This frightening mindfucking game continued for a fair bit until I finally managed to get on my board again. It’s these kind of moments that make us realize how “small” we are compared to the ocean’s force and it may sound silly but I kinda get nervous when I can’t control the situation.
Another lifelesson learnt. You have to respect the ocean.
Light in the dark: when coach Marta returned to the shore she immediately reached out to me with the words: “Kimberly you are so brave”. My ego says thank you. Instant feel good and despite the fact this was by far my creepiest surf moment ever, I won’t give up.
Marta gave me a beautiful tip as well: if you’re getting hammered and you’re not able to reach the surface straight away, try to remain calm (I know easily said) and start counting. You will notice you’re no longer under the water then maybe five seconds and every neurotic hyperventilating pigeon (note to self) manages to hold their breath for five seconds.
Our day ended with a legendary quote in our whatsappgroup:
“It’s gonna get harder before it gets easier.
But it will get better, you just gotta make it through the hard stuff first.”
Think again by the way if you think all those instagramshots with perfectly styled surfbabes are reality.
Ursula covered up in seaweed, note to self again, is a better attempt.
Kimmy is den bush in 